آنقدر شادم که بیشتر از این نمی گردد، 40 سالگی یک سن عالی است - مجله حیات

تواضع یک فیلم نرم برای این بازیگر بود که با اقتباس از رمان فیلیپ راث ساخته شد. بری لوینسون کارگردانی این پروژه را انجام داد. پاچینو در این فیلم در نقش سیمون آکسلر بازی نموده است، یک بازیگر پا به سن گذاشته تئاتر که ناگهان دچار تزلزل هایی می گردد. او بازنشسته می گردد و کشورش را ترک می نماید تا شاید بتواند دوباره زندگی نرمالی را در پیش بگیرد، اما یک رابطه جدید پر سروصدا همه زندگی او را فرا می گیرد.

آل پاچینو در این تبادل نظر درباره تنهایی، احساس پیر شدن و اقتباس از رمانی از فیلیپ راث صحبت نموده است.

*به نظر می رسد شما به طور کلی فرد خوشحالی هستید. چه چیزی شما را جذب می نماید تا در نقش های غمگین بازی کنید؟

- به نظر می رسد؟! باید امروز صبح مرا در اتاقم می دیدید، من به شادی فکر نمی کنم، آنقدر شادم که بیشتر از آن نمی گردد.

من کارم را به عنوان بازیگر با نقش های کمدی آغاز کردم و عاشق این نقش ها هستم، اما گاهی فکر می کنم متن های نقش های دراماتیک به طور کلی خیلی جالب تر هستند. آنچه برای من در فیلم تواضع رخ داد این بود که به نظرم یک کمدی تراژیک بود.

*آیا با این تنهایی نقش ارتباط برقرار کردید؟

- اساسا با آنچه در این نقش با آن به خوبی ارتباط برقرار کردم این ایده است که یک بازیگر که در حاشیه قرار گرفته چطور اشتیاق و تمایل خود را از دست داده است. فکر می کنم در کارهایی که می کنیم، اشتیاق و تمایل اثر عمیقی دارد. هر چه او پیرتر می گردد، آغاز به از دست دادن ها می نماید و برخی از توانایی هایش، ابزارهایش را از دست می دهد، مثل این است که یک ورزشکار رفلکس هایش را از دست بدهد.

این برای او غیرقابل تحمل است که روی صحنه کلماتی را که باید ادا کند فراموش کند. این تحقیرآمیز است و او آغاز می نماید به سلسله ای از دست دادن ها و می خواهد به یک زندگی آرام برگردد، که البته هیچوقت نداشت.

*واکنش فیلیپ راث وقتی شما کتاب او را انتخاب کردید چه بود؟

- نمی دانم. فیلیپ راث یک فرد مستقل است. ما آدم های رسانه های متفاوتی هستیم. یک کتاب یک فیلم نیست و چیز شگفت انگیز این است که بری (لویسنون) و باک (هنری) خیلی خوب توانستند کتاب را به فیلم برگردانند. فکر می کنم برای فیلیپ راث باور کردنی نباشد که بتوان کمدی در متن پیدا کرد.

*تواضع بیشتر بر پیر شدن تمرکز دارد. شما هم این ترس را احساس نموده اید؟

- نه. من در سن مناسبی هستم. من خودم را فردی 50 ساله نمی بینم بلکه درون خودم، خودم را 40 ساله تصور می کنم. این وقتی است که ساعت متوقف شد. اگر بخواهم شادترین زمان بودن را انتخاب کنم، 40 سالگی است. این سن عالی است.

*شخصیتی که بازی کردید یعنی سیمون آکسلر با بسیاری چیزها روبه رو شده است. سخت ترین چیزی که شما در زندگی با آن روبه رو شدید چه بود؟

- مرگ مادرم و پدربزرگم در یک سال. مثل هر فرد دیگری، ما هم تقریبا با صدها چیزی که در زندگی برای همه مان پیش می آید روبه رو می شویم.

من نمی خواهم درباره فیلم یا چیزی که می خواهد بگوید حرف بزنم، چون نمی خواهم این مفهوم را به کسی تحمیل کنم، اما چیزهای شگفت انگیز در تلاشی که ما می توانیم با آن ارتباط برقرار کنیم هست، مخصوصا وقتی کسی نوعی تعصب درباره سن یا مسایل کلیشه ای دارد، نمی فهمم چرا، اما این جالب است.

اگر کسی به من بگوید می خواهم برای کریسمس چه کار بکنم، من می گویم یک جایگاه راکی. برخی وقت ها فکر می کنم دوست دارم از واکر هم استفاده کنم. اما به جز از این چیزها، من خوبم.

*طاقت فرساترین نقشی که بازی کردید چه بود؟

- نمی دانم. باید درباره اش فکر کنم. اما، اما فکر می کنم منگلهورن هم یکی از آن ها بود، یک مکان عجیب و غریب. عادت ندارم جایی فیلم بازی کنم که با آنجا آشنایی نداشته باشم. دوست دارم در تختی بخوابم که مال خودم باشد.

یک فیلم دیگر هم بازی نموده ام ، دنی کالینز سال دیگر اکران می گردد و درباره یک ستاره راک است با آنت بنینگ، بابی کاناواله و کریس پالمر و آنهم یک کم عجیب بود، اما فیلم سرگرم کننده ای است- بامزه است. درباره یک خواننده است، یک ستاره راک که زبان اول من نیست، اما انجام دادنش جالب بود.

برخی از چیزهای بار اولی در زندگی ام سخت بودند، چون برای ارتباط من با فیلم، باید به فیلم عادت می کردم و فیلم ها واقعا وقتی من را به خودشان جذب کردند که یک کم سنم بالاتر رفت و فیلم هایی را که خودم دوست داشتم بازی کردم و کشف من، این بود که احساسم نسبت به فیلم عوض شد.