جک نیکلسون بزرگترین بازیگر تاریخ سینما را معرفی کرد - مجله حیات

وقتی که نیکلسون در حال برداشتن نخستین قدم ها در صنعت سینما بود، یک پیشنهاد شغلی خیلی خوب در زمینه طراحی انیمیشن به وسیله ویلیام هانا و جوزف باربرا دریافت کرد، اما آن را نپذیرفت، چرا که فقط و فقط می خواست بازیگر گردد.

نیکلسون در چندین پروژه سینمایی نقش آفرینی کرد، اما در دوره ای خاص احساس کرد که حرفه بازیگری او را به جایی نخواهد رساند و همین بود که دست به قلم شد و آغاز به نوشتن فیلم نامه کرد. نیکلسون خیلی زود توانست پس از مدتی دوباره به بازیگری بازگردد و این بار به یکی از بزرگ ترین بازیگران عصر خودش تبدیل شد و یک نفر در تمام طول جهت الهام بخش وی بود؛ مارلون براندو.

به گفته نیکلسون او بخشی از نخستین نسل هواداران براندو بود و بازی او روی پرده نقره ای را خیره نماینده می دانست. او در مصاحبه ای با مجله رولینگ استون (Rolling Stone) گفت: مارلون براندو یکی از بزرگ ترین انسان های قرن بیستم و بیست ویکم است و ما ناجاودانه ها وظیفه داریم چیزهای بی اهمیت را کنار بگذاریدم و برای او احترام قائل شویم.

نیکلسون به سال های کودکی خود اشاره می نماید که در آن موقع هر شب دو مرتبه در بارانداز (On the Waterfront) را می دیده و بازی براندو عمیقا او را تحت تاثیر قرار می داده است. به عنوان یک کودک، نیکلسون چیزی درباره سبک خاص براندو و متد اکنینگ نمی دانست، اما او و اطرافیانش، همه می دانستند که براندو بازیگری خاص با سبکی فرق دارد.

اگرچه بازیگران زیاد دیگری در پی استفاده از سبک متد اکتینگ به معروفیت رسیدند، اما نیکلسون مطمئن است که هیچ کدام آن ها به گرد پای براندو هم نرسیده اند. نیکلسون در ادامه می گوید: سایر بازیگران هرگز درباره این که برترین بازیگر تاریخ سینما کیست، بحث نمی نمایند، چرا که پاسخ معین است؛ مارلون براندو.

نیکلسون پیشنهاد بازی در پدرخوانده (The Godfather) را رد کرد، چرا که شخصیت او هیچ صحنه مشترکی با مارلون براندو نداشت و او ترجیح داد منتظر فیلم دیگری مانند آب بندهای میسوری (The Missouri Breaks) بماند، اگرچه ایفای نقش در این فیلم برای نیکلسون خیلی سخت بود، چرا که او از نظر روانی در مقابل براندو احساس ضعف می کرد.

پیش از این فیلم، نیکلسون همواره در فکر خود ایده همکاری با براندو را پرورش می داد، اما وقتی وارد ماجرا شد، همه چیز متفاوت بود. نیکلسون قدرت براندو بر بازیگری را این گونه توصیف می نماید: او به کلی مرا نابود کرد. نیکلسون ادعا می نماید که نمی دانسته به کسانی که عظمت براندو را درک نکرده اند چه بگوید، چرا که آن ها در حال از دست دادن چیزی بودند که به طور دردناکی واضح بود.

با توجه به رشد خیره نماینده نیکلسون در سینما، او توانست در خیابان مولهالند در بورلی هیلز، در نزدیکی اسطوره کودکی خود زندگی کند؛ خیابانی که در پی حضور کسانی مانند نیکلسون، براندو و وارن بیتی به خیابان پسر بد معروفیت یافته بود.

وقتی براندو فوت کرد، نیکلسون خانه او را خرید و به یاد این اسطوره در سرتاسر خانه گل های پلومریا کاشت. نیکلسون در مصاحبه خود بحث درباره برترین بازگر تاریخ بودن براندو را ادامه می دهد و اظهار می نماید براندو از آن جایی برترین بازیگر تاریخ است که نه تنها در فیلم های بزرگ، بلکه در فیلم هایی که عملکرد خوبی نداشتند هم درخشیده است.

او می گوید: تقریبا تمام کارهایی که این آدم انجام داده است، در نظر من، انقلابی بوده اند. برای من مارلون براندو بزرگ ترین بازیگر تاریخ بود. این حقیقتی است که برای من بدیهی بود. نیکلسون درباره کارنامه وسیع براندو هم اظهار نظر می نماید. او ادعا می نماید که اگرچه احتمالا برترین اثر براندو در بارانداز است، اما نقش آفرینی او به عنوان مارک آنتونی در فیلم ژولیوس سزار (Julius Caesar) الهام بخش بسیاری از بازیگران دیگری شد که بعدها در اقتباس های شکسپیری نقش آفرینی کردند.

براندو برای نیکلسون در دسته بزرگانی هم چون پیکاسو قرار می گیرد. او می گوید: به عنوان یک هنرمند، من براندو را با پیکاسو در یک سطح قرار می دهم. من نقاشی های اولیه پیکاسو را در موزه های بارسلونا دیده ام. من همواره اعتقاد داشتم اگر نخستین نقاشی پیکاسو را بردارید و آن را در کنار تمام آثار دیگری که او تا زمان فوت خود کشیده است بگذارید، درمی یابید که برخی افراد نمی توانند درخشان نباشند.

منبع: faroutmagazine